Πολιτιστική πολιτική και αξιοποίηση πολιτισμικών πόρων

Με τον όρο πολιτιστική πολιτική η UNESCO ορίζει ένα σύνολο κοινωνικών πρακτικών, συνειδητών και διακριβωμένων, παρεμβάσεων ή μη παρεμβάσεων, με στόχο την ικανοποίηση κάποιων πολιτιστικών αναγκών με την υπέρτατη δυνατή χρήση όλων των υλικών και ανθρωπίνων πόρων, που μια δεδομένη κοινωνία διαθέτει σε μία ορισμένη χρονική στιγμή.
Η πολιτική αυτή πρέπει να καθορίζει κάποια κριτήρια της πολιτιστικής ανάπτυξης και να συνδέει τον πολιτισμό με την διαμόρφωση της προσωπικότητας και την κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη (UNESCO, 1969:8).

Με μία πιο σύγχρονη οπτική η πολιτισμική διαχείριση και οι πολιτισμικές βιομηχανίες δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου μπορούν να διατελέσουν ένα πολυδιάστατο εργαλείο κοινωνικής ανάπτυξης, δια βίου μάθησης και οικονομικής άνθησης του κάθε τόπου. Μετά την δεκαετία του 90΄, ο προσανατολισμός της πολιτισμικής οικονομίας αλλάζει προσανατολισμό και από τμήμα της δημόσιας επένδυσης και εποπτείας, περνά ως τμήμα της αναπτυσσόμενης οικονομίας κάθε τόπου, αφού αποδεικνύεται και ερευνητικά ότι οι επενδύσεις στον πολιτισμό αποτελούν παράγοντα αναζωογόνησης  της τοπικής οικονομίας (Ward, 2002:7).

Για την προώθηση μάλιστα της βιώσιμης ανάπτυξης ενός τόπου που αποβλέπει σε μία μακροπρόθεσμη εξέλιξη και ευημερία, αναδεικνύονται δύο ακόμη πυλώνες επιστημονικής έρευνας και παρέμβασης: της περιβαλλοντικής ευαισθησίας και του πολιτιστικού σχεδιασμού (Hawkes,2001).

Με γνώμονα αυτούς τους δύο πυλώνες, η πολιτιστική πολιτική μπορεί να συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάπτυξη σε εθνικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο περιφερειών και δήμων, αφού πλέον ο κάθε τόπος ξεχωριστά μπορεί να αξιοποιήσει,να προβάλει, να εκσυγχρονίσει και να προστατέψει τον πολιτισμικό και φυσικό του πλούτο, με σκοπό  την ίση πρόσβαση και συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή, την προώθηση της πολιτισμικής ταυτότητας του τόπου, την προώθηση της ποικιλομορφίας και της διαφορετικότητας,την υποστήριξη της δημιουργικότητας όπως επίσης και τομείς με προτεραιότητα για την χώρα μας όπως:

• προστασία και ανάδειξη της πολιτισμικής μας κληρονομιάς 
• ενθάρρυνση του διαπολιτισμικού  διαλόγου 
• ο εξορθολογισμός της χρηματοδότησης και η καταγραφή της πολιτιστικής δραστηριότητας
• ο εκσυγχρονισμός και ο πολλαπλασιασμός των υποδομών για τον πολιτισμό και την σύγχρονη τέχνη  (Ψαρού,2010)

Ειδικότερα στην χώρα μας, για την αποτελεσματικότερη σύνδεση της βιώσιμης οικονομίας με τον πολιτιστικό σχεδιασμό και την περιβαλλοντική ευαισθησία είναι σκόπιμη αρχικά η ουσιαστική καταγραφή όλων των πολιτισμικών πόρων και του φυσικού περιβάλλοντος που τους διέπουν, έτσι ώστε να είναι δυνατή η ανάπτυξη ενός ρεαλιστικού σχεδίου πολιτισμικής και παράλληλα περιβαλλοντικής διαχείρισης.

Η σύνθεση αυτού του σχεδίου δύναται να υλοποιηθεί από επιστήμονες των κλάδων της πολιτισμικής διαχείρισης, της αρχαιολογίας, της ιστορίας, της κλασικής φιλολογίας, της ιστορίας της τέχνης, της μουσειολογίας, της συντήρησης αρχαιολογικών συνόλων και μνημείων, διαχειριστές-μηχανικούς περιβάλλοντος, οικονομολόγους, όπως επίσης και την συνδρομή του κρατικού μηχανισμού. Με αυτόν τον τρόπο θα υλοποιηθεί ένας επιστημονικά τεκμηριωμένος γνώμονας για την συνολική διαχείριση και προστασία του πολιτισμικού και του φυσικού πλούτου της χώρας μας, χωρίς όμως να απολέσουμε την πολιτισμική και περιβαλλοντική αξία του κάθε τόπου, προς όφελος της προβολής του.

Στα πλαίσια της προβολής και αφού έχει μπορέσει να δημιουργηθεί το πολιτισμικό-περιβαλλοντικό πλαίσιο της χώρας και οι  κατάλληλες υποδομές, με την χρήση των νέων τεχνολογιών είναι δυνατή η οικουμενική παραγωγή ψηφιακών προϊόντων με σκοπό την ανάδειξη συνολικά αλλά και ειδικά του πολιτισμικού μας πλούτου. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι η τεκμηριωμένη πλέον προβολή προς το ευρύ κοινό της κουλτούρας και του πολιτισμού της χώρας μας για την προσέλκυση επισκεπτών, και την ουσιαστικότερη διαμόρφωση της προσωπικότητας και των επισκεπτών αλλά και των αυτοχθόνων πληθυσμών.

Καταλήγοντας μπορούμε να πούμε ότι πλέον με την αξιοποίηση του πολιτισμικού-περιβαλλοντικού πλούτου της χώρας μας, ενισχύουμε εκτός από την ίδια την παιδεία μας και την πραγματική οικονομία του κράτους  αφού δημιουργούνται αυτόματα θέσεις εργασίας και στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα σε τομείς όπως:

• Θέσεις υποδομών (μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, περιβαλλοντικά πάρκα, κ.α.)
• Τουριστικά επαγγέλματα
• Διαχείρισης πολιτιστικού περιβάλλοντος και προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος
• Τοπικές εκθεσιακές δραστηριότητες (festival, εκδηλώσεις, τοπικές γιορτές, κ.α.)
• Παραγωγές ψηφιακών προϊόντων

  Όπως επίσης  δίνεται η δυνατότητα σε νέους ανθρώπους των άνωθι κλάδων, που πλέον ψάχνουν την επαγγελματική τους ευημερία στο εξωτερικό να μπορέσουν να απορροφηθούν σε τομείς εργασίας, προβάλλοντας  και αξιοποιώντας όμως τον πλούτο της πατρίδας τους, δείχνοντας ίσως και έναν δρόμο εξόδου από την οικονομική κρίση της εποχής μας.